مسیر توسعه شیروان ( بخش دوم )

مسیر توسعه شهری بدون داشتن خودباوری بومی امکان پذیر نیست . متاسفانه بخشی از مدیران شهر شیروان بر این تصور هستند که با به رخ کشیدن بحث محرویت و بدبختیهای شهر می توان امکانات بیشتری را از مقامات استانداری و یا تهران نشینان بدست آورند . غافل از این که بیش از حد بزرگ کردن نواقص و مشکلات شهر و منطقه ما موجب از دست دادن نیروهای خلاق و کآرامد ما می شود اگر به اطراف خود نگاه کنیم می بینیم اکثر دوستان و آشنایانمان به محض بدست آوردن وضعیت مناسب مالی به شهرهای دیگر کوچ می کنند . این بلایی است که سالهای سال است که دامنگیر شهر ماست و کوچ ها فرار سرمایه از منطقه را نیز به همراه دارد . روستایان جای کوچ کنندگان را می گیرند و فرآیند کُند توسعه ادامه می یابد آنها هم بزودی شهری را پیدا کرده و می روند . و همچنان مدیران ما می گویند شهر محروم شیروان !!!
نکته اساسی در این بحث این است که اگر نسل جوان شهرمان احساس خود باوری و عشق به سرزمین باشکوه خویش را نداشته باشد خواه ناخواه شهر دودآلود تهران و یا درهم و برهم بجنورد را درآغوش می کشد .
چرا در ابتدای جاده آسیایی چنین تابلویی نیست ( به شهر شیروان ، پایتخت پارتهای ایران خوش آمدید ) مگر غیر از این است که تپه باستانی ما قدمتی 5 هزار ساله دارد که در کل خراسان بی نظیر است و هم پای شهر سوخته زابل است مگر غیر از این است که گورهای ساسانیان و اشکانیان در این منطقه بسیار یافت شده پس چرا از این تاریخ بهره نمی گیریم ؟
مگر بجنورد و دیگر شهرهای استان ما چنین قدمت و جایگاهی دارند ؟
باید به روحیه جوانان شیروان بها داد ، و عزت نفس آنها را در نظر بگیریم . نیاز نیست همواره بگویم ما بدبختیم ، تا چیزی آیدمان شود بگویم بزرگیم و بزرگان امکانات عالی نیاز دارند نه آنکه از صدقه سر دیگر شهر ها و ولایات چیزی هم به ما بدهند .
این پروسه نیاز به عزم و خود باوری دو چندان و ابتدا در بین مدیران ما را دارد .
چرا ارد بزرگ را ما شیروانیها دوست داریم ؟ آیا تنها به خاطر این است که او یک دانشمند بزرگ است ؟ خیر ...چون با ارد بزرگ احساس هویتی ارزشمند تر از آن چه سخنگویان شهرمان می گویند بدست می آوریم .
شیروان می تواند شهری فاخر و بی نظیر شود و برای اینکار باید نکات مثبت آن در رسانه ها و مجامع عمومی مطرح گردد .... ادامه دارد